.می بینین جامعمونو؟می بینین؟خودتون میدونین که این دنیا و دل مشغولی های علکیش چه قدر ما رو ازتون دور کرده.

غل و زنجیر تعلقات مادی و فکرای بیخود و مشغله های بیجامون تمام وجودمونو سنگین کرده و نمی تونیم بیایم پیشتون.

کجایی همت؟ می دونم که یادت فقط تو دو کوهه و مجنون حبس نشده و همه جا می تونی بیای بهمون سر بزنی

ولی حاجی! چرا دیگه تحویلمون نمی گیری؟ تو هم با ما قهری؟

علم الهدی آوینی باکری ها زین الدین چمران باقری خرازی دلم خیلی هواتونو کرده.

دلم داره براتون پر می کشه ولی بالم شکسته و نمی تونم بیام پیشتون.

آهای شماهایی که شبا بالهای عاشقتون رو رو خاک جبهه ها می ذاشتین و های های گربه می کردین و

با معشوقتون یکی می شدین.

با شمام شمایی که اشکاتون با تربت آقا ابی عبدالله مخلوط می شد و بوی بهشتو به فرشته ها هدیه می داد.

آره! فرشته ها خودشون از بهشت از میان ولی بهشت حسین(ع) یه چیز دیگست.

شهدا شهدا شهدا

سحر خیزای نماز شب خون چرا ما هرچی تلاش می کیم تو دل شب بیدار شیم و با خالقمون درد و دل کنیم نمی تونیم؟چرا؟

مگه جبهه چی بود؟عشق شما چی داشت که عشق ما نداره؟

تو مکتب ابی عبدالله (ع) چی یاد گرفتین که ما هنوز از آموختنش محرومیم؟

آهای شماهایی که آرزو داشتین حتی جنازتون هم بر نگرده و تموم وجودتونو یکجا هدیه به حضرت زهرا (س) کنین!

ما چی کم داریم؟چرا هرچی میخوایم بهتون نزدیک تر شیم بیشتر فاصله می گیریم؟کودوم قدم بیجا باعث این همه دوری ما از شما شده؟

چی بالهای پروازمونو له کرده که افتادیم و هنوز هم نتونستیم بپریم؟

دلم تنگه خیلی تنگ.اگه همه دنیا رو جمع کنن میدونین چه قدر میشه؟قدر یه دلتنگی.دلتنگی جوونایی که میخوان مثل شما باشن وهنوز نتونستن.

چه قدر بریم تو دل جامعه و ببینیم که با اسم و رسم شما خیلی ها به کاخ و ویلاهاشون رسیدن

و خیلی ها به پست و مقامهایی که می خواستن؟

چه قدر درو دیوارای شهرمونو نگاه کنیم که با عکسای شما نورانی شده ولی جوونامون خواننده های خارجی ر

و بیشتر از شما دوس دارن و بیشتر از شما میشناسن؟

 مگه شما به خاطر دفاع از دین و علی (ع)و حسن(ع) و حسین(ع) نرفتین جبهه؟مگه پشت پیرهناتون ننوشته بودین:

میروم تا انتقام سیلی زهرا(س) بگیرم؟

پس آخه چقدر بریم تو مترو ها و ببینیم که دوستامون اصلا به حجابشون اهمیت نمیدن و شدن مث عروسکای خیمه شب بازی؟

انگار مترو رو با آرایشگاه اشتباه گرفتن و جامعه رو با عروسی!!!

چه قدر ببینیم که داداشامون و خواهرامون هر روز به جای خوندن یه کتاب دنبال این هستن که بدونن موهاشونو به سمت چپ سیخ سیخ کنن مده یا به سمت راست؟

چه قدر فاصله ها زیاد شده.دغدغه های شما کجا و دغدغه های جوونای این دوره زمونه کجا؟

آی شهدا کجایین؟

شما که هستین شما قلب تپنده ی اجتماعین.ولی این ما هستیم که خودمونو گم کردیم!

میدونین ما کجاییم؟آدرسمونو بلدین؟میدونم که بلدین.کمکمون کنین خودمونو پیدا کنیم.

دوستتون داریم.خیلی هم دوسستون داریم ولی کمک می خوایم.شهدا کممممممممممممممک!!!